wracać

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

wracać (język polski)[edytuj]

żołnierz wraca (1.1) do domu
wymowa:
IPA[ˈvraʦ̑aʨ̑], AS[vracać] ?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. wrócić)

(1.1) przybywać do miejsca, z którego się wyszło lub było poprzednio
(1.2) ponawiać myśl lub temat, o którym mówiło się lub myślało wcześniej
(1.3) przen. odzyskiwać przytomność, władze umysłowe, uspokajać się

czasownik przechodni niedokonany (dk. wrócić)

(2.1) przest. zwracać, przywracać[1]

czasownik zwrotny wracać się

(3.1) cofać się, robić kilka kroków wstecz
odmiana:
(1.1-3) koniugacja I
(2.1) koniugacja I
(3.1) koniugacja I
przykłady:
(1.1) Na święta wracam do domu.
(1.2) Nie chcę wracać do tej rozmowy. Wszystko już zostało wyjaśnione.
(1.3) Rano ojciec był bardzo zdenerwowany. Idź, zobacz czy już wrócił do siebie.
(2.1) Wiejskie powietrze wróciło jej siły.
(3.1) Synku, wróć się i posprzątaj papierki, które rozrzuciłeś na podłodze.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. zwrot m, zwrotnik m, zwrotka ż, wracanie n
czas. nawracać ndk., odwracać ndk., powracać ndk., przewracać ndk., przywracać ndk., wywracać ndk., zawracać ndk., wrócić dk.
związki frazeologiczne:
opadnięty kwiat nie wraca na łodygę
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „wracać” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.