សំរឹទ្ធ
--រ៉ិត សំ. ( ន. ) (សំ + ឫទ្ធ ឬ ឫទ្ធិ) សេចក្ដីសម្រេច; សេចក្ដីចម្រើន; ការលូតលាស់, ដុះដាល; ផលសម្រេច ។ ខ្មែរហៅលោហៈមួយប្រភេទកើតអំពីការលាយផ្សំលោហជាតិផ្សេងៗ មានដែក, ស្ពាន់ជាដើម, សន្មតថាជារបស់ត្រជាក់ត្រជំនាំឲ្យសម្រេចប្រយោជន៍ផ្សេងៗ (ច្រើនសរសេរ សំរឹទ្ធិ ជាង) : ព្រះសំរឹទ្ធិ, ផ្តិលសំរឹទ្ធិ (សរសេរជា សំឫទ្ធ ឬ សំឫទ្ធិ ក៏បាន) ។ សំរឹទ្ធិ ឬ សំឫទ្ធិ បើរៀងភ្ជាប់ពីខាងដើមសព្ទដទៃ អ. ថ. សំ-រ៉ិត-ធិ, ដូចជា សំរឹទ្ធិការ្យ (--កា) ការសម្រេច, កិច្ចការដែលសម្រេចប្រយោជន៍ ។ សំរឹទ្ធិជ័យ ជ័យសម្រេច ។ សំរឹទ្ធិជោគ ជោគសម្រេចផលប្រយោជន៍ ។ សំរឹទ្ធិភាពភាពនៃសេចក្ដីសម្រេច, ដំណើរសម្រេចប្រយោជន៍ ។ សំរឹទ្ធិស័ក ស័កសម្រេច គឺស័ក ១០ នៃឆ្នាំដែលជាចុងបំផុតនៃស័កទាំង ១០ (ម. ព. ស័ក ផង) ។ល។ សំរឹទ្ធិ