I.init.), ĭnis, f. assuetus, a being accustomed to a thing, custom, habit.
I. In gen. (rare; “not in Cic.): amor adsuetudinis,” Varr. L. L. 9, § “20 Müll.: longāque alit assuetudine flammas,” Ov. M. 10, 173: “Nil adsuetudine majus,” id. A. A. 2, 345: “adsuetudo mali,” Liv. 25, 26, 5; 27, 39; 44, 5: “seu naturā sive adsuetudine suspensa et obscura verba,” Tac. A. 1, 11: “confarreandi adsuetudo,” id. ib. 4, 16: “adsuetudo voluptatum,” id. H. 2, 62: “malorum,” id. A. 6, 40: “furandi,” Gell. 11, 18, 17. —
II. Esp. in mal. part. (v. assuesco, II.), Tac. A. 13, 46.