ego (old and late, egō), gen. meī; dat. mihī, oftener mihi or mī; acc. and abl. mē; plur, nom., and acc. nōs; gen. nostrūm; gen obj. usu. nostrī; dat. and abl. nōbis; pron pers.
cf. ἐγώ, ἐμέ,
νωΐ,
I, me, we, us
(expressed only for emphasis or where distinction or contrast is suggested):
his de causis ego exstiti, etc.: si vobis videtur, iudices, ego adfero, etc.: ut nos ...
sic ille: pars mei, H.: Pars melior mei,
O.: mei imago, V.: amantes mei: causa restituendi mei: omnium nostrūm vitae: unus quisque
nostrūm: odium nostri: mihi deferens: mihi carior: nova mi facies
surgit, V.: nobis tradita: nobis certandum est:
me audisse suspicatur: me accuset: O me miserum: nos dicere oporteat: contra nos
dicendum: uti me defensore: me consule: me digna vox: prae me tuli: quid nobis
laboriosius?: nobis absentibus: nobiscum actum iri.—With special
emphasis: ego idem dixi: ab eodem me confici: me ipsum egisse: nemo erit praeter unum
me: nos, nos consules desumus: Me, me, in me convertite ferrum, V.—
In dat
pleonast
., to suggest the speaker's interest or feeling (ethical dative): quid enim mihi
Pauli nepos quaerit,
I should like to know
: Quid mihi Celsus agit?
H.: hic mihi quisquam misericordiam nominat?
must I hear?
etc., S.—With
ab or ad, my house, our house
: quis a nobis egreditur? T.: venit (Pompeius) ad me in Cumanum; cf. apud me,
at home
, V.—With the praep
cum
, always written mecum, nobiscum, see 1 cum.— Plur. for
sing., often in official language, or poet.: nobis consulibus: Nos
patriae finīs linquimus (opp. tu), V. — Hence, absente
nobis,
in my absence
, T.: insperanti nobis, Ct.: nobis merenti,
Tb.
